یه روز یه صبح زیبای دیگه شروع شد ومن پشت سیستم سرکارم نشستم. جایی که دوستش دارم و دو ماه دیگه که طرحم تموم میشه باید ترکش کنم ....
جایی که خیلی چیزا ازش یاد گرفتم و با خیلی ها آشنا شدم..جایی که سحرخیز شدم و از خواب نیمروزم گذشتم..و با آدم های مختلف ,و اخلاق متفاوتشون آشنا شدم..آدم عصبی شکاک که به هیچکس اعتماد نداره و در عین حال گاهی میتونست مهربون باشه .. آدم عاقل اما استرسی..آدم مهربون و آروم اما بشدت خسیس...همکار پرحرف و غرغرو و گاهی هم حسود و زیرآب زن اما خوب حوصلت کنارش سر نمیرفت..همکار خونسرد و خیلی مهربون... همکار جدی و مقرراتی و محترم که در رفتار و برخورد باهاش همیشه باید محتاط میبودی...
محوطه ی زیبا وقدیمی بیمارستان ... درختای بلند سرسبز با شاخه های در هم فرورفته ....ساختمونای قدیمی تاریخی با سقفای خوشگل قرمز رنگ..و کلی خاطرات ریبا و قشنگ و تازه ای که تو این دو سال اتفاق افتاد... و من با همه ی اینها دو ماه دیگه اینجا رو ترک میکنم..البته میدونم که محیط اینجا تا وقتی برات زیباآرامش بخش و دل انگیزه که به عنوان بیمار یا همراه بیمار مجبور به اومدن به اینجا نباشی و تا وقتی که خدایی نکرده عزیزی رو اینجا از دست ندی..
بعد از سرکارم دلم میخواد برای دکتری بخونم اما اون اراده ی قوی و برنامه ریزی درست و انگیزه و پشتکار و از کجا بیارم ؟به دلم موند یبار برای یک کنکور درست وحسابی درس بخونم..اما هربار یه اتفاقایی افتاد که نشد..
زندگی خیلی سریع تر از حد تصور میگذره خیلی....
سلام و درود
درود خداوند بر بنده اش
بزرگوار
شب حضرت عالی بخیر. مطلب جالبی بود.
نوشته سال ۹۲ با اسم لیله الرغائب رو خواندم. امیدوارم که احساس شما التیام یافته باشد.
از پیام شما هم که در وبلاگم گذاشتید متشکرم.