متاسفم!

دلم نمی خواد اینو بگم ..ولی مجبورم!!

همیشه دوستت داشتم..از ته دلم

همیشه دلم ب این گرم بود ک تو مال منی فقط مال من و داشتن تو لبخند دلپذیری رو روی لبم میاورد..

برام اسطوره ای بودی ک نصایحشو از ته دل می پذیرفتم و بتی ک تو قلبم ستایشش میکردم و تکیه گاهی ک با داشتنش با غرور و افتخار توزندگیم قدم برمیداشتم..

ولی ترسیدم!!

یک ماه و نیم یا دوماه بود ک ترس از دست دادنت خواب و خوراک و آرامش و لبخند دلپذیر روی لبمو ازم گرفت..

قلبم شکست و صدای شکستنشو شنیدم و شنیدن ولی تو نشنیدی!

لرزیدم از این ترس و به خودم پیچیدم از درد دیگران دیدن و تو ندیدی!

چقدر می تونه دردناک باشه وقتی حس کنی تکیه گاه زندگیت رهات کرده تا بره تکیه گاه دیگران بشه..

وقتی بتی ک انقدر بزرگش کرده بودی جلوی چشمات از هم بپاشه..

وقتی کسی ک وجودتو آروم می کرد نتنها آرومت نکنه ک با بودنش ودیدنش،نبودنش و یادش ،حتی تو خواب وکابوسش غرق ترس و نا امنی و بی کسی بشی و فقط بخوای سیل اشکاتو بدرقه ی رفتنش کنی و بزاری بره..

ببری ازش با اینکه میدونی همش دروغه فراموشش کنی با اینکه میدونی امکان نداره..

خودتو بزنی ب بی خیالی و بشی آدمی بده ی قصه ک هیچ حسی نداره ..

من خدا را دارم

کوله بارم بردوش،سفری می باید

سفری بی همراه،تا ته تنهایی محض

سازکم هی می گفت:

هرکجا ترسیدی

هرکجا لرزیدی

توبگو هی باخود

من خدارا دارم!