لیله الرغایب

یکی از آرزوهای ماههای اخیرم این بود ک داستان اتفاقات اخیر زندگیمو زجرایی ک کشیدم و بنویسم و آخرش خودم ب عمر خودم پایان بدم.. 

یکی دیگه از آرزوهام این بود ک ی روز باعث و بانی تمام دردامو با دستای خودم خفه کنم یا با ماشین از رو وجود نحسش رد شم اما خو.. 

مثل اینکه وجود همچین آدمایی تو دنیایی ک ذره ای ارزش نداره شده وسیله ای واسه امتحان دین و ایمان آدمایی ک ی عمر ادعا داشتن و وسیله ی صبرو امتحان بنده هایی ک شاید لازم بوده یکم ک نه خیلی بیشتر از یکم چلونده بشن طعم سختی و نامردی و پستی های دنیا رو بچشن 

اما خداجونم..خدای مهربونم..تنها پناه و تنها معبودم،یگانه تکیه گاه ایمنم ک هیچ وقت در حق بنده هاش نامردی نمی کنه پشت بنده هاشو خالی نمیکنه صدای آه کشیدناشونو میشنوه و به موقع اش خوب جواب آه بنده های ستم دیدشو میده.. 

تورو قسم به همین شب.. 

همین شبی ک خیلی ها رفتن حرم امام رضا چون اعتقاد داشتن دست خالی برنمیگردن 

همین شبی ک خیلی ها ب هم التماس دعا گفتن 

همین شبی ک برات باارزشه .. 

خداجونم بسمه..کافیه.. 

اگه تاحالا خواستی امتحانم کنی از حالا ب بعد دستمو بگیر.. 

خودت دیدی ک تحمل وصبرم تموم شد..دیدی خدا..  

تو همه چیو دیدی خدا..تو  شاهد بودی.. 

همین آرومم میکنه همین ک هستی همین ک میبینی همین ک.. 

تنهام نزار